تأثیر سطوح مختلف نیتروژن، پتاسیم و منیزیم بر عملکرد و شاخص های رشد گیاه توت فرنگی در محیط کشت هیدروپونیک

به منظور مطالعه تأثیر نیتروژن، پتاسیم و منیزیم بر عملکرد و شاخص های رشد گیاه توت فرنگی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی با سه تکرار اجرا گردید. تیمارها شامل سه سطح نیتروژن (110، 220 و 330 میلی گرم در لیتر)، سه سطح پتاسیم (120، 240 و 360 میلی گرم در لیتر) و سه سطح منیزیم (12، 24 و 48 میلی گرم در لیتر) بودند که در محیط کشت هیدروپونیک روی گیاه توت فرنگی رقم گاویتا اعمال گردیدند. عملکرد، تعداد میوه، وزن تر و خشک اندام هوایی و وزن تر و خشک ریشه توت فرنگی در هر تیمار اندازه گیری گردید. نتایج آنالیز واریانس نشان داد که نیتروژن تأثیر معنی داری بر عملکرد و شاخص های رشد توت فرنگی دارد. با افزایش مقدار نیتروژن، عملکرد میوه کاهش یافت، به طوری که بیشترین مقدار عملکرد از سطح 110 میلی گرم در لیتر نیتروژن به دست آمد. سطوح پتاسیم بر عملکرد و شاخص های مورد مطالعه، بجز تعداد میوه، تأثیر معنی داری داشت و با افزایش مقدار پتاسیم، عملکرد میوه کاهش یافت. بیشترین مقدار عملکرد میوه از مصرف 120 میلی گرم در لیتر پتاسیم به دست آمد. سطوح منیزیم تأثیر معنی داری بر عملکرد میوه و وزن تر و خشک اندام هوایی داشت، به طوری که بیشترین عملکرد از مصرف 24 میلی گرم در لیتر منیزیم به دست آمد. تمامی آثار متقابل بر عملکرد و شاخص های رشد توت فرنگی معنی دار بود و بیشترین عملکرد از مصرف توأم 110 میلی گرم در لیتر نیتروژن، 120 میلی گرم در لیتر پتاسیم و 24 میلی گرم در لیتر منیزیم محلول غذایی به دست آمد. به طور کلی، این سطوح برای به دست آوردن حداکثر عملکرد توت فرنگی در محیط های هیدروپونیک توصیه می گردند.